De 5 belangrijkste manieren waarop telezorg zal veranderen onder de nieuwe federale financieringswet

De telegeneeskunde-industrie is in rep en roer sinds bekend werd dat er in de nieuwe federale Bipartisan Budget Act van 2018, die op 9 februari 2018 door de president werd ondertekend, wetgeving is opgenomen die gunstig is voor zorgverleners. Maar telegezondheidsaanbieders, ziekenhuizen en ondernemers moeten door de hype heen kijken en begrijpen wat de bepalingen werkelijk zullen betekenen voor telegezondheid.  Dit artikel vat de belangrijkste conclusies en inzichten samen over hoe de recente wetgeving de telegezondheidssector ten goede zal komen.

Belangrijke wijzigingen voor Medicare en telegezondheidsdiensten

Het wetsvoorstel introduceert enkele van "de belangrijkste wijzigingen ooit in de Medicare-wetgeving om gebruik te maken van telezorg", aldus senator Brian Schatz, een langdurig sponsor en voorstander van federale wetgeving op het gebied van telezorg. De belangrijkste elementen van het wetsvoorstel zijn: (1) uitbreiding van de dekking voor telegeneeskunde bij beroertes; (2) verbetering van de toegang tot telezorg voor toezicht op thuisdialyse; (3) het mogelijk maken dat patiënten gratis thuisdialyse-technologie op basis van telezorg krijgen zonder dat de zorgverlener de Civil Monetary Penalties Law overtreedt; (4) het toestaan dat Medicare Advantage (MA)-plannen de levering van telezorgdiensten opnemen in de basisvoorzieningen van een plan; en (5) het geven van de mogelijkheid aan Accountable Care Organizations (ACO's) om het gebruik van telezorgdiensten uit te breiden.

Geen beperkingen meer voor de locatie van waaruit telestroke wordt uitgevoerd?

Historisch gezien kwamen alleen Medicare-patiënten in landelijke gebieden op in aanmerking komende locaties in aanmerking voor vergoeding van telestroke-diensten. Op grond van artikel 50325 van het nieuwe wetsvoorstel zullen vanaf 1 januari 2019 de geografische en faciliteitstype-eisen voor locaties niet langer van toepassing zijn voor de diagnose, evaluatie of behandeling van symptomen van een acute beroerte wanneer deze op bepaalde locaties worden geleverd.  Dit zijn 1) ziekenhuizen, 2) kritieke toegangsziekenhuizen, 3) elke mobiele stroke-unit zoals gedefinieerd door de minister van Volksgezondheid en Human Services (HHS), of 4) elke andere locatie die door HHS geschikt wordt geacht, waar de in aanmerking komende telezorgpersoon zich bevindt op het moment dat de dienst via telezorg wordt verleend. Een mogelijke locatie die HHS zou kunnen goedkeuren, is de woning van de patiënt.

De mate waarin aanbieders van telegeneeskunde en Medicare-begunstigden zullen profiteren van de uitgebreide vergoeding voor telestroke, hangt grotendeels af van de locaties die HHS zal toestaan als gekwalificeerde oorspronkelijke locaties.

Door meer gekwalificeerde locaties toe te staan, zoals het huis van de patiënt, ambulances en mobiele stroke-units, ontstaan er bredere mogelijkheden voor gezondheidszorgsystemen die niet constant toegang hebben tot een neuroloog. Daarnaast krijgen instellingen met gevestigde stroke-programma's kansen voor bestemmingsgeneeskunde en nieuwe patiënten.

Dit is het moment om uw stem te laten horen en HHS te laten weten wat er volgens u moet worden opgenomen in de nieuwe lijst van in aanmerking komende locaties voor telestroke.

Let op: de nieuwe vergoeding geldt alleen voor de honoraria van de arts op de externe locatie. Oorspronkelijke locaties die in aanmerking komen voor vergoeding op grond van deze bepaling, maar die niet voldoen aan de historische vereisten met betrekking tot het type faciliteit en de landelijke ligging, komen niet in aanmerking voor een faciliteitvergoeding.

Medicare vergoedt telezorgdialysediensten bij de patiënt thuis en in onafhankelijke instellingen.

De nieuwe wet breidt ook de vergoeding voor telezorg uit naar dialysebehandelingen die op afstand worden verleend aan patiënten thuis of in onafhankelijke nierdialysecentra (die beide historisch gezien niet in aanmerking kwamen voor vergoeding door Medicare). Op grond van artikel 50302 en met ingang van 1 januari 2019 kan een persoon met terminale nierinsufficiëntie (ESRD) die thuisdialyse ondergaat, ervoor kiezen om maandelijks ESRD-gerelateerde controlebezoeken vanuit zijn of haar huis te ontvangen via telezorg, mits de patiënt ten minste één keer per maand tijdens de eerste drie maanden van thuisdialyse en daarna, na de eerste drie maanden, ten minste één keer per drie opeenvolgende maanden een "face-to-face" bezoek (in deze context: persoonlijk) ontvangt.

Deze twee nieuwe locaties, samen met dialysecentra in ziekenhuizen of kritieke toegangsziekenhuizen, zijn ook vrijgesteld van de vereiste dat de maandelijkse telezorgbezoeken in een landelijk gebied moeten plaatsvinden. Houd er echter rekening mee dat er geen faciliteitskosten worden vergoed wanneer een patiënt thuis is.

Zorgverleners kunnen gratis telegezondheidstechnologie/apparatuur verstrekken aan thuisdialysepatiënten

Volgens het wetsvoorstel zal het aanbieden van gratis telegezondheidstechnologieën door een dienstverlener of een nierdialysecentrum aan een persoon met ESRD die thuisdialyse ondergaat waarvoor Medicare-vergoeding wordt ontvangen, geen worden beschouwd als onwettige vergoeding op grond van de Civil Monetary Penalties Law (wet op civielrechtelijke geldboetes) als aan drie voorwaarden is voldaan:

1. De technologieën voor telezorg worden niet aangeboden als onderdeel van enige reclame of werving;
2. De telegezondheidstechnologieën worden verstrekt met het oog op het leveren van telegezondheidsdiensten in verband met de ESRD van de persoon; en
3. De levering van de telegezondheidstechnologieën voldoet aan alle andere vereisten die zijn vastgelegd in de door CMS uitgevaardigde voorschriften.

Dit betekent dat aanbieders van telezorgdialyse patiënten gratis telezorgtechnologie/apparatuur voor thuis mogen verstrekken als aan bovenstaande vereisten wordt voldaan.  Het is een patiënt- (en aanbieder-)vriendelijke wijziging van de definitie van "vergoeding" in verband met patiëntenprikkels en de Civil Monetary Penalties Law. Aanbieders kunnen profiteren van de verbeterde resultaten en kosteneffectiviteit van het op afstand leveren van diensten, terwijl ze tegelijkertijd ESRD-patiënten het comfort bieden dat er iemand beschikbaar is wanneer er zich problemen voordoen, zonder dat patiënten naar het dialysecentrum hoeven te reizen.

Medicare Advantage-plannen kunnen eindelijk telegezondheidsdiensten opnemen als basisvoordeel

Medicare Advantage (MA)-plannen mogen in hun jaarlijkse biedingen aanvullende, klinisch geschikte telezorgvoordelen aanbieden die verder gaan dan de diensten die momenteel worden vergoed onder Medicare Part B. Dit was een belangrijk knelpunt en een reden waarom MA-plannen in het verleden minder snel telezorgdiensten hebben gedekt in vergelijking met Medicaid Managed Care-plannen.

Sectie 50323 van het wetsvoorstel geeft MA-plannen de mogelijkheid om telegezondheidsdiensten aan te bieden als onderdeel van hun basisvoordeelpakket (d.w.z. alsof de telegezondheidsdiensten voordelen zijn onder de oorspronkelijke Medicare-optie voor vergoeding per dienst). Wat precies onder "basisvoordeel" valt, is echter nog niet volledig gedefinieerd.  HHS zal vóór 30 november 2018 het publiek om commentaar vragen om te bepalen welke soorten telegezondheidsproducten en -diensten (bijv. patiëntmonitoring op afstand, beveiligde berichtgeving, opslag- en doorstuursystemen en andere niet-face-to-face diensten) moeten worden beschouwd als een "aanvullende telegezondheidsuitkering" (d.w.z. in aanmerking komen om te worden meegeteld als onderdeel van het basispakket).  HHS zal ook om commentaar vragen over de vereisten voor het aanbieden en leveren van dergelijke telegezondheidsdiensten (bijv. regels voor opleiding en coördinatie). Een uitgebreide lijst van in aanmerking komende telegezondheidsdiensten door HHS zou waarschijnlijk een grote stijging van de dekking van telegezondheidsdiensten door MA-plannen stimuleren.

Deze nieuwe bepalingen treden in 2020 in werking, dus dit is een goed moment voor ziekenhuizen en aanbieders van telegezondheidszorg om met hun MA-planpartners in gesprek te gaan over hoe ze hun deelnameovereenkomst kunnen aanpassen en telegezondheidszorg kunnen dekken.

Het huis van de patiënt is een in aanmerking komende oorspronkelijke locatie voor verantwoordelijke zorgorganisaties.

Accountable Care Organizations (ACO's) hebben nog meer flexibiliteit om gebruik te maken van telegezondheidsdiensten. Vanaf 1 januari 2020 komt de woning van de patiënt in aanmerking als een geschikte locatie voor telegezondheidsdiensten die worden verleend door een arts of behandelaar die deelneemt aan bepaalde ACO's (Next Generation, MSSP Track II, MSSP Track III en bepaalde tweezijdige risicomodellen).  Er mag geen betaling worden gedaan voor telegezondheidsdiensten die volgens CMS niet geschikt zijn om thuis te worden verleend (bijvoorbeeld intramurale ziekenhuisdiensten).  Bovendien schrapt de wet de vereisten inzake landelijke geografische gebieden voor ACO's (d.w.z. de locatie hoeft niet te liggen in een landelijk gebied met een tekort aan gezondheidswerkers of een niet-stedelijk statistisch gebied). Net als bij veel andere wijzigingen die door de nieuwe wet zijn ingevoerd, komt de woning van de patiënt niet in aanmerking voor een faciliteitstoeslag.

Conclusie

De wet van 2018 vertegenwoordigt de voortdurende en toenemende steun van federale wetgevers voor de uitbreiding van de vergoeding van telegezondheidszorg door Medicare. Aanbieders van telegezondheidszorg moeten de wet omarmen en deze gebruiken als een kans om bij te dragen aan en te werken aan een zinvol beleid voor de vergoeding van telegezondheidszorg.

We blijven de voortgang van de wet volgen terwijl CMS begint met het uitvaardigen van regelgeving, dus kom regelmatig terug voor updates. Ga voor meer informatie over innovaties op het gebied van telegeneeskunde, telezorg en virtuele zorg, inclusief het team, publicaties en ander materiaal, naar Foley's Telemedicine Practice.