Wetgeving inzake commerciële dekking en gelijkheid op het gebied van telegezondheidszorg: trends, uitdagingen en kansen

Er zullen altijd verschillen blijven bestaan tussen de wetten van de verschillende staten inzake de dekking van telegezondheidszorg, maar wat opvalt is het snel toenemende tempo waarin staten de afgelopen jaren dekkingswetten hebben aangenomen. Momenteel hebben 29 staten plus Washington D.C. dekkingswetten hebben aangenomen. Dit is wat aanbieders van telezorg en bedrijven van deze wetten kunnen verwachten.

Marktsegmenten die groei zullen kennen

Alle segmenten van de markt voor telegezondheidszorg kunnen van deze wetten profiteren, afhankelijk van hoe de wettekst wordt opgesteld. Zorgverleners die op telegezondheidszorg gebaseerde diensten aanbieden, kunnen groei ervaren wanneer deze wetten worden aangenomen, net als ontwikkelaars van softwareplatforms en fabrikanten van apparatuur voor telegezondheidszorg.

Hoe beïnvloeden verschillen in staatswetgeving de markt voor telegezondheidszorg?

Om een staat te stimuleren om telezorg op een zinvolle manier in te voeren, hangt veel af van de formulering van de wet. Een eng geformuleerde wet kan alleen dekking bieden voor telegeneeskunde en deze definiëren als diensten van bevoegde artsen. In dat geval zal de telezorgmarkt vooral groeien op het gebied van artsenconsulten en andere door artsen aangestuurde gezondheidszorgdiensten.

Als een wet daarentegen ruimer wordt opgesteld en ook telegezondheidszorg, virtuele zorg of patiëntbewaking op afstand omvat, zal de staat groei zien in die gebieden, waaronder de productie van apparatuur, softwareontwikkeling en andere technologieën die verband houden met virtuele zorgdiensten. Dit zou ook kunnen leiden tot groei bij bedrijven die gezondheidsapps voor patiënten of datagestuurde interfaces ontwikkelen, die allemaal deel uitmaken van de virtuele zorgdienstverlening.

Vanuit wetgevend oogpunt is het belangrijkste beslissingspunt het volgende:

1. Dekkingsgraad voor telezorgdiensten gelijkstellen aan die voor persoonlijke dienstverlening; of
2. Dek aanvullende diensten op basis van telezorg, zoals patiëntbewaking op afstand en mHealth-apps, zelfs als deze niet worden gedekt in de persoonlijke setting.

Afhankelijk van het doel van de wetgever is verschillende en specifieke wettelijke bewoordingen vereist, omdat de laatstgenoemde telegezondheidsdiensten per definitie doorgaans niet in een persoonlijke setting bestaan. Daarom worden ze doorgaans niet gedekt als een persoonlijke uitkering.

Als een staatswetgever bijvoorbeeld van plan is om een breder spectrum aan telegezondheidsdiensten te dekken, maar het wetsvoorstel luidt:'zorgverzekeringen moeten diensten die via telegezondheid worden verleend in dezelfde mate dekken als wanneer die diensten persoonlijk worden verleend', dan zou dat wetsvoorstel een onbedoelde dekkingskloof kunnen creëren waarbij patiëntmonitoring op afstand wordt weggelaten, omdat veel zorgverzekeringen geen dekking bieden voor een persoonlijk equivalent van patiëntmonitoring op afstand. Sommige staten hebben aanvullende wetgeving aangenomen om de reikwijdte van gedekte telegezondheidsdiensten uitdrukkelijk uit te breiden, zelfs nadat ze een eerste wet inzake telegezondheidsdekking hadden aangenomen.

Hoe trends in meerdere staten en het tempo van de invoering van telezorgdekking van invloed zijn op wetten inzake betalingsgelijkheid

Er zijn momenteel minstens een half dozijn wetsvoorstellen in behandeling bij verschillende staatswetgevers. We zullen zien dat meer staten deze wetten aannemen. Het is ook mogelijk dat staten met bestaande wetgeving op het gebied van telezorg terugkeren naar de onderhandelingstafel om wetsteksten te overwegen die een nauwkeuriger beeld geven van de huidige stand van zaken op het gebied van telezorg in dit land.

Grootste uitdagingen voor zorgverleners in staten zonder dekking voor telegezondheidszorg of wetten inzake betalingsgelijkheid

Aanbieders van telegezondheidsdiensten hebben altijd vragen over vergoedingen. Er zijn antwoorden beschikbaar, maar aanbieders van telegezondheidsdiensten zouden ook moeten overwegen om hun terminologie aan te passen. Als we de gezondheidszorgsector bekijken in termen van 'vergoedingen', betekent dit vaak dat er sprake is van betalingen per verleende dienst door overheidsprogramma's. Dat maakt 'vergoeding' een eng en beperkt begrip in vergelijking met de 'inkomsten' en 'betalingsmogelijkheden' die beschikbaar zijn voor ziekenhuizen, gezondheidszorgsystemen, aanbieders en innovatieve bedrijven op het gebied van telezorg en virtuele zorg. Door het concept te verschuiven van 'vergoeding' naar 'betaling' kunnen aanbieders van telezorg meer financiële bronnen aanboren.

Zorgverleners weten dat Medicare slechts een beperkt aantal telegezondheidsdiensten dekt. De wettelijke dekkingsvoorwaarden en definities van Medicare zijn restrictief en stellen eisen aan de locatie van de zorgverlener en de patiënt, evenals andere vereisten. In 2014 betaalde Medicare slechts 14 miljoen dollar voor telegezondheidsdiensten. Medicare vergoedt veel telegezondheidsdiensten niet.

Vergelijk dat eens met de betalingen die in het hele land worden gedaan voor telezorgdiensten door werkgeversgesponsorde verzekeringen, werkgevers uit eigen zak, commerciële zorgverzekeringen, patiënten die zelf betalen, de detailhandel, afspraken tussen ziekenhuizen, afspraken tussen instellingen en zorgverleners, afspraken met IC-afdelingen, platformlicenties, enz. Zorgverleners kunnen leren deze mogelijkheden te begrijpen en te verkennen, en robuuste modellen te ontwikkelen die verder kijken dan 'vergoeding' voor hun inkomstenbehoeften.

Dat gezegd hebbende, zijn de coderingsregels van Medicare vrij goed beschreven wanneer het gaat om advies over traditionele kwesties op het gebied van naleving van vergoedingen, en CMS heeft de informatie beschikbaar gesteld in de regelgeving, handleidingen, subregelgevende richtlijnen en bijbehorende materialen. Ziekenhuizen en andere zorgverleners kunnen zich verdiepen in de modificatoren en de voorwaarden voor dekking van telezorgdiensten door Medicare. Hetzelfde geldt voor diensten die worden gedekt door Medicaid-programma's op basis van vergoeding per dienst.

Op dit moment zijn er betere kansen voor aanbieders van telegezondheidszorg te vinden bij Medicaid Managed Care-organisaties en Medicare Advantage-plannen. Zowel de plannen als de aanbieders kunnen hiervan profiteren als deze afspraken zorgvuldig worden opgesteld en voor beide partijen voordelig zijn.

Wat zorgverleners moeten doen als er in hun staat geen betalingsgelijkheid bestaat

Begrijp eerst het verschil tussen dekking voor telegezondheidszorg en gelijke vergoeding voor telegezondheidszorg. Veel, maar niet alle, van de 29 staten met commerciële verzekeringswetten voor telegezondheidszorg hebben gelijke dekking (sommige leggen beperkingen en limieten op, wat resulteert in minder dan gelijke dekking). Betalingsgelijkheid bestaat in een kleiner deel van die staten, wat betekent dat niet alleen de diensten moeten worden gedekt, maar dat het tarief dat de zorgverzekeraar aan de zorgverlener betaalt voor telezorgdiensten gelijk of gelijkwaardig moet zijn aan het tarief dat de zorgverzekeraar aan dezelfde zorgverlener betaalt voor persoonlijke dienstverlening. Voorbeelden hiervan zijn onder andere Delaware, New Mexico en Virginia.

In staten waar geen betalingspariteit bestaat, ontvangen veel ziekenhuizen en zorgverleners minder dan het tarief voor persoonlijke zorg voor dezelfde dienst. Dat ontmoedigt zorgverleners om gebruik te maken van telegezondheidsdiensten en vanuit beleidsoogpunt draagt het minder bij aan het bevorderen van de acceptatie of het stimuleren van de groei in die staat. Deze elementen moeten in overweging worden genomen en besproken wanneer de wetgevende macht van een staat haar eigen wetsvoorstellen inzake telegezondheidsdekking evalueert.

Zelfs als er geen wetgeving bestaat inzake dekking en betaling van telegezondheidszorg, kunnen zorgverzekeraars en zorgverleners met een gedeelde visie op patiëntenzorg samen onderhandelen over de dekking en betalingstarieven voor telegezondheidszorg of contracten afsluiten voor alternatieve vergoedingsmethoden die specifiek zijn ontworpen voor telegezondheidszorg. Zorgverleners en zorgverzekeraars moeten proactief zijn, een gedeelde visie hebben en een zinvolle oplossing creëren die ten goede komt aan de zorgverlener, de zorgverzekeraar en, het allerbelangrijkste, de patiënten.

Dit bericht verscheen oorspronkelijk als een interview op mHealth News en wordt hier met toestemming weergegeven.